جناب آقای عبدالکریم لاهیجی، ریاست محترم فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر
با سلام
مستحضر هستید که آرش صادقی فعال دانشجویی در ۲۵ روز اعتصاب غذای خود در زندان انفرادی جمهوری اسلامی می دهد جان. پیشتر «افشین اسانلو» در میان بهت و اندوه ناظرین جان خود را در زندانهای رژیم از دست داد و یاد خود را جاودانه کرد.
وضعیت «رضا شهابی» دیگر فعال کارگری و همچنین «محمد رضا پورشجری» وبلاگ نویس منتقد نیز در زندانهای رژیم وخیم اعلام میشود .
مسائل در ایران به گونه ای پیش می رود که دل یکایک ایرانیان از هر اندیشه و هر جناح را به درد آورده و به تکاپو می اندازد.
جناب آقای لاهیجی
ما عده ای از ایرانیان در تبعید, در کشور هندستان, که در تمام تحولات داخل ایران خود را سهیم همدرد و موظف به تلاش می دانیم؛ بنا بر شرایط بسیار دشوار چنان عرصه را بر خود تنگ دیده ایم که مدت ۲۲ روز, به جای همیاری و کوشش در رابطه با افشای موارد بسیار نقض حقوق بشر در ایران، در مقابل دفتر کمیساریای عالی پناهندگان در دهلی به نشانه اعتراض و در راستای احقاق حقوق و برآورده شدن حداقل نیازهای زندگی به تحصن نشسته ایم.
نه اینکه انسانهای خودخواهی باشیم و در اندیشه زندگی بهتر و آسایش درد اصلی یعنی اسارت رفقایمان در ایران را از یاد برده باشیم بلکه برای رهایی از باتلاقی که در آن گرفتار آمده ایم و برای بهبود حداقلی وضعیتمان جهت ادامه راه دشوار آزادی، تلاش می کنیم.
جناب آقای لاهیجی
همانطور که می دانید هند از امضا کنندگان کنوانسیون های بین المللی در رابطه با پناهندگی نیست و دفتر کمیساریای عالی در واکنش به مشکلات موجود , پاسخ قانع کننده ای ندارد.
با این وصف اظهارات اخیر آقای آنتونی گوترز, کمیسر عالی امور پناهندگان مبنی بر الگو بودن کشور هند علیرغم همه مشکلات موجود به استناد عدم دیپورت مهاجرین موجب بهت و تاسف پناهجویان ایرانی در هند شده است .
آقای رئیس
کمیساریای عالی امور پناهندگان در هند, حتی پس از بیش از سه هفته تحصن ایرانیان معترض هیچ واکنش و پاسخی روشن ندارد و هیچ برنامه ای برای رفع مشکلات و یا پاسخی شفاف از چرایی به وجود آمدن مشکلات ارائه نمی دهد.
در ملاقاتی که در هفته دوم تحصن برای بررسی مشکلات و خواسته ها، نهایتا و طبق معمول ما را محق دانسته ولی ضمن اشاره به محدودیتهای این سازمان و با اشاره به دموکراسی حاکم بر کشور هند مختار به ادامه اعتراض دانستند !
آقای رئیس
ما ایرانیان حاضر در هند به عنوان یک اقلیت محض در میان سایر پناهندگان از ملیتهای مختلف حاضر در هند همواره چوب تلخ دموکراسی حاکم بر هند را بر سر احساس کرده ایم ولی طعمی از آن نچشیده ایم !
این چه دموکراسی ای است که توسط دولتها و سازمانها به رخ ما کشیده میشود ولی در آن کوچکترین حقوقی برای ما وجود ندارد .
هویت، حق تحصیل، حق کار حق، زندگی آبرومندانه، حقوق قضایی و محافظت از تهدیدات و حملات فیزیکی در محل ؛ مسائلی هستند که ما ایرانیان در هند از آن محروم هستیم .
مراجعه پناهندگان ایرانی به سازمانهای غیر دولتی و فعال در زمینه حقوق بشر نیز تا به امروز بی نتیجه بوده است .
در مواردی حتی به روابط خوب دولت ایران و هند برای عدم همیاری با مخالفان دولت ایران , توسط برخی از این سازمانها اشاره شده است .
آقای رئیس
ما پناهندگان ایرانی در هند در ۲۲ مین روز از تحصن خود در مقابل کمیساریای عالی امور پناهندگان در دهلی، عاجزانه خواستار دخالت و موضعگیری شما و آن فدراسیون، در قبال نقض فاحش حقوق انسانی جامعه کوچک ایرانی در هند هستیم .
با آرزوی موفقیت
کمپین دفاع از حقوق پناهندگان در هند
اعضای متحصن در مقابل دفتر کمیساریای عالی امور پناهندگان در دهلی نو