قور باغه های قلم بدست از ایران آمده اند بیرون. از فرود گاه امام خمینی، در ارو پا تقا ضای پنا هندگی کرده اند. با کمک د لال هایشان با سر عت پذیرفته شده اند. چند تا کتاب متابی را هم که در ایرا ن نوشته بودند بهمراه دارند . چند مصاحبه درتلویزیون و چند روز نامه، البته باز هم با دلالی و مترجمی دلال هایشان کرده اند و در این مصاحبه ها تا توانستند از سانسور نالیدند و آه و ناله کردند که آنچه را می نوشتند و می نویسند نمیتوانند در ایران بچاپ برسانند. امان از سانسور، فغان ازسانسور! در ایران آزادی بیان نیست. هنر مرده!
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
از تجاوز به دختران و زنان و جوانان ایرانی در زندان ها، و قتل و شکنجه مخالفان سیاسی، کلامی از نوک قلمشان جاری نمیشود. هر چه هست ادبیات ( فرا زمانی ) است و چشم بستن و قلم غلاف کردن، تا از آنچه بر مردم سر زمینشان میگذرد چیزی نگفته باشند، چیزی ننوشته باشند! جز جملات ادیبانه ای که اگر بدست هرملا و آیت الله و سردار و پاسداری هم بدهند، برایشان در رادیو و تلویزیون جمهوری اسلامی براحتی خواهد خواند! اگر ادبیات باید چنین خمیر مایه انعطاف پذیر و مار مرده ای داشته باشد، پس خاک بر سر این ادبیات قور باغه های قلم بدست!
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
«رضا ِ امیر عزیزی»
دوشنبه, 04 شهریور 1392
26/08/2013